29 juli Het doel van de trekking, Cuidad Perdida

Om 5 uur ging de wekker maar we waren al voor de wekker wakker. We hadden vanochtend een tosti als ontbijt met ei en fruit ernaast, heerlijk! We wilden zo snel mogelijk weg om ervoor te zorgen dat we misschien nog wat voor de andere groepen Cuidad Perdida zouden bereiken. We namen een kleine rugzak met onze waterschoenen en drinkwater mee. Het was een half uurtje lopen tot we de rivier weer moesten oversteken. Deze was best hoog en wild omdat het flink geregend had. Het lukte ons allemaal om aan de overkant te komen, zelfs een meegelopen hond kwam aan de overkant maar wel een meter of 20 lager omdat hij meegetrokken werd door de rivier. Aan de overkant begon de beklimming van de 1200 treden naar Cuidad Perdida, de treden waren zeker niet gemaakt voor schoenmaat 44 en hoe verder we kwamen hoe meer ik me zorgen ging maken over de latere terugreis. Miguel had me eerder al op hart gedrukt dat het zeker geen wedstrijd was en dat we vooral moesten genieten, dat deden we dan ook maar. Juan was zoals iedere keer als eerste boven en toen de rest er ook was konden we verder gaan aan de verkenning van deze historische plek. Cuidad Perdida, wat Spaans is voor de verloren stad is rond 650 na Christus opgericht door Tairona indianen. Pas in 1972 werd het herontdekt, volgens onze gids door 2 jagers die bij toeval de trap ontdekten, later versprak 1 van de 2 zich in een café in Santa Marta en vervolgens zijn archeologen naar de stad getrokken. Het was prachtig om hier rond te lopen en de verhalen te horen hoe hier lang geleden mensen leefden en te horen van de gebruiken. We hebben veel rondgewandeld en kregen vers fruit en andere lekkernijen. Daarna zijn we nog een ander gedeelte waar we van een Mamú (een soort stamhoofd van 1 van de 4 stammen die hier in het gebied leven) een armbandje kregen te bescherming en voor je gezondheid. We zijn via de trappen we teruggelopen en het was inderdaad erg spannend soms moest je je voet goed dwars zetten en een enkele ging ik zelfs zittend maar uiteindelijk waren we weer bij de rivier. Andres hielp ons weer door de rivier, dit kostte hem door de stroming wel zijn croqs, gelukkig kon hij sandalen lenen onze Amerikaans vriend en hoefde hij niet op blote voeten naar het kamp terug. Terug bij het kamp kregen we spaghetti met gehakt saus en daarna moesten we onze spullen pakken om weer een flink stuk terug te wandelen. Het weer behoorlijk pittig en flink vermoeid kwamen we in ons kamp aan, hier kregen we een kop coca thee, echt lekker is het niet maar wel goed voor je spieren en rustgevend werd er gezegd dus vooruit dan maar. We lagen weer vroeg in bed want morgen moeten we weer flink gaan lopen en het idee dat we dan door gaan naar Taryrona Parque met weer echte bedden en een eigen douche helpt om snel te gaan slapen.